De brief.

Zaterdag 25 september. Met Engage the Village zijn we aanwezig in Netl, de wildste tuin van Nederland. Simone, van Zogemaakt, en ik. We vullen drie grote tafels met allerlei materiaal. De kinderen kunnen Leporello ‘s maken en brieven schrijven of kaarten. De Leporello mag direct mee naar huis. De briefkaarten worden met adres erop bij mij ingeleverd. Die worden ergens dit jaar verstuurd naar de adressen die op de brief staan. Met grote aandacht worden tekeningen, collages en korte zinnen gemaakt.
Ik ben altijd al geïntrigeerd geweest door brieven. Er staat op onze zolder nog een oude doos vol brieven die ik heb gekregen van vriendinnen en vrienden en geliefden. Eens in de zoveel tijd zoek ik ze op en lees ik ze. Het zijn geelgeworden schatten. De handschriften, de tekeningen, de woorden. Ik had het niet willen missen. Lees verder →

Huilen als een volwassene

Zevenentachtig jaar is hij geworden vandaag. Mijn lieve oude vader. Nog twee jaar en dan is hij zijn langstlevende oude zuster gepasseerd. Hij had niet gedacht dat hij zo ver zou komen. De laatste maand gaat hij iedere dag met de taxi naar het ziekenhuis voor een bestraling. ‘Heel ontspannen’ noemt hij het. ‘Nergens last van’.  Lees verder →

Zussen en de Sociale Basis.

Gisteren speelden mijn maatje Tabitha van Dongen en ik twee zussen. Diana (links) en Petra (rechts) Verhoef. We waren uitgenodigd op een oogstfeest georganiseerd door de gemeente Ede over de sociale basis. Uiteraard hebben we het zowel qua vorm als qua inhoud grondig voorbereid.
De zussen begrepen niet alles helemaal goed. Was de sociale basis nu al het vrijwilligerswerk in samenwerking met de gemeente, of zowel professioneel als vrijwilligerswerk? Of was het de onderliggende betrokkenheid, het cement dat de samenleving staande hield? Ieder gesprek met enthousiast betrokken mensen leverde nieuwe informatie op en zo ontstond zo langzamerhand een beeld. Een beeld in beweging. Wat we tijdens de voorbereiding en gisteren tijdens het oogstfeest in ieder geval merkten, was hoe groot de betrokkenheid en bevlogenheid van ieder individu was voor zijn eigen organisatie of functie. En ook hoe leuk iedereen het vond om mensen te spreken van andere organisaties en clubs. En tegelijk merkten we nog veel reserve, onbekendheid met elkaar, taal en cultuurverschillen. Als zus Petra was ik enthousiast over de sociale basis en vooral over wat ik daar in kon doen. Als mezelf ben ik ook enthousiast omdat waar gemeentes echt samen gaan werken met vrijwilligersinitiatieven en professionele organisatie en bereid zijn om beleidstaal om te zetten in ‘gewone’ burgertaal, er hoopvolle verbindingen gaan ontstaan. Als je elkaar kent verwijs je makkelijker door, kies je soms dingen niet te doen, leer je elkaar beter vertrouwen. Ik hoop dat dit oogstfeest over een jaar nog eens herhaald wordt en steeds meer mensen hebben gemerkt dat ze iets goeds hebben ontdekt en gedaan.

Zus Diana’s persoonlijke hoogtepunt was het moment dat ze met haar knuffelhond (die Petra per ongeluk als cadeau had bedacht voor een projectgroep) op de foto mocht met de wethouder. Oudste zus Petra gunde dat wel aan Diana.
En nu zijn we een dag verder. En ik ben vrolijk en dankbaar dat mijn goede collega Anne Frouk (foto hierboven rechts) ons vroeg voor dit feest, en de ontmoeting met leuke mensen van de gemeente.. Nu even uitrusten en vanavond weer theaterles geven.