2021 in collages

2021 was voor mij een jaar waarin ik mezelf regelmatig kwijtraakte en gelukkig ook altijd weer terugvond. In de natuur, in mijn werk, in mijn familie, in mijn vrienden, in de hond die bij ons kwam wonen en  in de pleegzorgwereld. Daarom maakte ik de afgelopen dagen fotocollages en zo liet ik de rijkdom van het afgelopen jaar tot mij doordringen.
Zon, wind, regen.
Morgen, middag, avond.
Bos, water, zand en heide.
Tijdens iedere wandeling die ik maakte, ook al was dat vaak dezelfde, kleurde en vormde de omgeving zich.

Er restte mij niet veel anders te doen dan me te verwonderen, de schoonheid van de aarde te zien, te drinken en te ruiken.

Dankbaar was ik zo vele uren.
Dankbaar en gelukkig.

In mijn werk waren er veel uitdagingen. Door lockdown en maatregelen liepen activiteiten niet zoals bedacht en gepland. En toch kwamen er prachtige producten en goede samenwerkingen tot stand. Ik geniet het meest als ik samen met een team van mensen met diverse capaciteiten mooie dingen kan maken. En kansen waren er daarvoor volop. Verschillende mensen zochten mij op en vertrouwden mij. Daar ben ik dankbaar voor.
Supervisie en coaching blijft voor mij een vak dat ik met liefde uitoefen en waarin ik onder de indruk raak van de capaciteit van mensen.
Samen met mijn collega’s van de CHE ontwierp en gaf ik trainingen, ontwikkelde ik theater en spel, maakte ik trainingsmateriaal. Met Truusje ga ik iets nieuws maken in samenwerking met het lectoraat. Met theaterwerkplaats Orde der Dwazen trok ik op om te regisseren en theatertrainen. Ik voel me rijk als een koning, gewaardeerd en tegelijk uitgedaagd door de kennis en persoonlijke kwaliteit van de mensen met wie ik aan de slag ben.

Mijn anker is mijn lief, de Regenboogprins en mijn familie en vrienden. Dit jaar kwam ook Sis, de zus van de Regenboogprins veel in ons huis. Ze bracht altijd humor mee. Via mijn werk op de CHE en via Instagram @eenbijzondergewoonleven had ik contact met ouders van uithuisgeplaatste kinderen, gezinshuismoeders en andere pleegmoeders. Family-life is gecompliceerder als je pleegouder of pleegkind bent. Maar er kan meer dan je denkt, altijd!

Met vriendinnen en vrienden sprak ik over mezelf. Zo dankbaar ben ik voor hen. Voor hun vriendelijkheid en liefde voor mij, van waaruit ze net zo kritisch als bevestigend zijn, precies wat ik nodig heb. Ik realiseerde me tijdens het maken van de collage wel dat een aantal vriendinnen en gesprekken hier niet staan omdat we geen selfie hebben genomen tijdens het moment! In 2022 ga ik opnieuw voor vele vriendschapsmomenten! (En selfies met hen!)

 

In juli kwam de Spaanse Dante bij ons wonen. Een lief, bang, drollewapperig, trouw en ook eigenzinnig wezen. Hij veroverde onze genegenheid heel snel. Hopen dat de liefde van de hond dit jaar ook nog voor onze huisgenoot Gretske gaat komen, ze is toch echt heel erg lief… maar hoe krijg je dat idee ook in de hersens van een hond die dagelijks denkt dat er een indringer ons huis in komt?

 

 

En tenslotte was er het project Engage the Village. Zoveel echte momenten en echte ontmoetingen vonden er plaats. Makers en mensen uit de pleegzorgwereld ontmoeten elkaar waardoor talenten uitgewisseld werden en verhalen vereeuwigd. En het is nog niet klaar! Al weer twee podcasts zijn in de maak voor het nieuwe jaar en ook aan een liedje wordt weer gewerkt!

Zo terugkijkend was 2021 voor mij een goed en rijk jaar. Op naar het volgende.

 

Teun heeft een punt!

‘U mag bij de eerste deur rechts naar het toilet,’  krijgen de bewoners te horen. Voor familie en bezoek is het: ‘U mag in het midden van de gang rechts naar het toilet.’ De derde categorie zijn de zorgverleners die een eigen wc hebben met een sleutel. Bewoners hebben me meerdere malen gevraagd waarom dit zo is. ‘Vinden ze ons vies Teun?’

Toen ik 21 was deed ik een diaconaal jaar. Tijdens dat jaar ging ik mee naar een vormingsmeerdaagse voor tieners van het VMBO. Tijdens die meerdaagse ontmoette ik iemand die mijn naam niet echt bij mij vond passen. Hij noemde mij Teuntje.
De afgelopen dagen las ik het boek ‘verpleegthuis’ van iemand die echt Teun heet. Teun Toebes. Een jongere die bevlogen en idealistisch leeft. Hij besloot om in een verpleegtehuis te gaan wonen, samen met dementerende ouderen. En vanuit het perspectief dat hem daarmee gegeven werd, schreef hij zijn boek.
Met aandacht heb ik het gelezen en veel dingen die hij waarnam raakten me. Onder andere de zinnen waarmee ik deze blog opende. Maar ook hoe hij de nabootsing van eigenheid zoals huisdeurposters en robothonden beschreef. Het is gewoon ‘fake’ en dat weet iedereen. Vormgeving en technologie kunnen helpen, maar ze kunnen de eenzaamheid niet oplossen. Dat kunnen alleen mensen. Dat is wat Teun daarover schrijft. Het raakte me ook dat alle mensen die Teun aan het einde van het boek interviewde, als ze gevraagd werden waar ze woonden, antwoordden: ‘op deze kamer’, ‘op afdeling huppeldepup’, ‘kamer 4’ ‘ik heb eigenlijk geen woonplaats meer’. Lees verder →

Paniekerige pleegpuber.

De Regenboogprins is inmiddels 14 jaar en zit in de 2e klas van de middelbare school. Met zijn autisme zit hij dus nu ook gedeeltelijk in de puberteit. Gedeeltelijk omdat een stukje van hem nog jonger is, meer ergens in de basisschoolleeftijd. Maar zijn lijf is helemaal en volop puber. En dan heeft hij ook nog een aantal dingen meegemaakt in zijn leven waardoor hij in zijn basis erg onzeker is. Hij woont bij ons en hij is net zo goed onze zoon als onze pleegzoon, maar de pijnlijke dingen die gebeurd zijn, zijn nooit uit te gummen. 
Ik heb al een tijdje niet meer geblogd over de Regenboogprins omdat ik aan het uitzoeken was, wat er eigenlijk vermeldenswaardig is aan deze pleegpuber. Als je kind plotseling besluit om hele middagen en ook delen van de avond op zijn kamer te verblijven, geeft dat rust, maar je maakt ook niet echt mee wat er zoal in het hoofd gebeurt en veel spannends of ontroerends valt er dan niet te schrijven.
Maar vandaag bedacht ik me dat het toch wel weer eens leuk was om iets te schrijven en zostraks was er ook nog een heuse aanleiding. Lees verder →

Jij mag alles zijn!

De komende tijd ben ik veel  aan het schrijven, maken en ontwerpen. Ik schrijf een nieuwe voorstelling, ik maak opzetten voor een paar nieuwe podcasts en ik ontwerp een spel. Tussendoor en ‘s avonds lees ik dan heel graag. Een paar weken geleden gaf een vriendin mij het boekje ‘Jij mag alles zijn’ van Griet Op de Beeck mee om te lezen. Ik twijfelde; was bang dat het over kinderen ging die getuigen zijn van ernstig geweld of misbruik. Maar dat was helemaal niet zo. Het boek gaat over een meisje van negen,  Lexi, over haar fantasie en haar levenskracht.  Misschien dat je nu al genoeg info hebt om het boek te gaan lezen?  Lees verder →