Orde der dwazen speelt 1saam.

op

‘ Het stuk speelt zich af op de afdeling met afgeprijsde artikelen van een willekeurig warenhuis. Het botert niet tussen de nieuwe verkoopster en haar cheffin. De liefde tussen de nuchtere klusjesman en de gevoelige secretaresse bloeit voorzichtig op. Een oude klant wil de waarheid niet onder ogen zien. Een jonge man is wanhopig op zoek. De één is nog eenzamer dan de ander. De problemen stapelen zich op. In deze tragische komedie, geschreven door Jan Draaijer, proberen mensen zoals jij en ik liefde en houvast te vinden. Pijnlijk, hilarisch en hoopvol.’ Bron: www.ordederdwazen.nl

foto::Orde der dwazen

In het prachtige oude theater Concordia in Haastrecht dat begin 1900 gebouwd is, waar huwelijken gesloten werden en zieken verpleegd, waar verenigingen feest vierden, spelen nu muzikanten en voorstellingen. Een karakteristiek gebouw met een hoog podium en een zaal waar diverse publieksopstellingen neergezet kunnen worden.
Op 20 november speelde de Orde der dwazen op deze unieke locatie hun voorstelling ’1Saam’. Orde der Dwazen bestaat uit een groep enthousiaste spelers die wekelijks bij elkaar komen om te repeteren en regelmatig op het podium staan met allerlei producties.  De spelers zijn gecommitteerd aan elkaar en kennen daarnaast ‘de heiligheid van het spel’ wat  betekent dat ze voor kwaliteit gaan! Ze willen het beste uit zichzelf en elkaar halen. En dat is te zien in de voorstelling. Het publiek zat ademloos te kijken. Geen gaap, geen gekuch, 2x een besmuikte nies en naarmate de voorstelling vorderde gegrinnik en gelach, en na afloop de ontroering. Lees verder →

Wat is dat toch met honden?

op

De mensen die mijn blogs lezen en de Instagram volgen weten het allang. Sinds de zomer is de hond Dante bij ons komen wonen. En dat heeft voor vele veranderingen gezorgd. Zo ben ik zo’n 5000 stappen meer gaan lopen per dag (zat gemiddeld op 10.000, maar maak nu echt meters). De Regenboogprins is in rang opgeschoven en beschouwt zich als de grote broer van Dante. Ik zelf ben uitverkozen door de hond als ‘The one and only’ wat een heerlijk gevoel is. En mijn lief moest (weer) hard werken om de liefde van de hond te verwerven, maar is daar nu wel in geslaagd lijkt het.

Contact leggen

Ook heb ik de afgelopen maanden plotseling heel veel nieuwe mensen leren kennen in de wijk. De hondenbezitters groeten elkaar, spreken met elkaar en bespreken hun honden. Nooit geweten dat contact leggen zo makkelijk zou kunnen zijn. Oh ja en wat ik als laatste heb ontdekt is dat onze lieve asielhond uit Spanje waarschijnlijk een rasechte Galgo Espagnol is. Daar kwam ik achter toen ik wat googelde op de term windhonden en plotseling een foto zag van een hond die sprekend op Dante leek. Maakt verder niet uit voor de liefde, maar toch wel leuk om achter te komen.

Besmetting

Wat me ook overkomt is dat ik plotseling alle romans over honden zie liggen en nieuwsgierig oppak. Lees verder →

Truusje! (aankondiging)

op

Ongeveer twee jaar geleden hoorde ik van haar bestaan.
Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik haar voor het eerst.
Ongeveer een half jaar geleden las ik haar twee boeken ‘Achter mijn voordeur’ over het huiselijk geweld wat ze meemaakte en welke gevolgen dat voor haar en haar kinderen had.

Ongeveer een kwartaal geleden deed ze mee aan een podcast en vertelde ze me dat ze graag iets wilde maken van haar boeken, een film misschien of theater.
Ongeveer een week geleden brainstormden we over wat ze voor zich zag als ze aan theater dacht.

En een paar dagen geleden deed ze mee met een repetitie voor de theaterlezing die ik heb gemaakt…. Dus… Lees verder →

Sien? (Van trainingsacteren kun je leren)

op

Lange tijd waren mijn ouders de ‘meer-wetenden’ en ‘bijna-alles-kunners’.  Maar ik ontdekte op een gegeven moment dat ik meer wist over bepaalde dingen dan mijn ouders. Ik denk dat dat begon op mijn middelbare school. Mijn moeder kon me niet echt helpen met wiskunde, mijn vader nog wel. En later met biologie en scheikunde had ik echt bijlessen van mijn leraren nodig omdat mijn beide ouders dat ook niet echt meer snapten. Dat was een gekke gewaarwording. Gelukkig konden ze me wel veel leren over het leven.
In de loop van de tijd werd het verschil in kennis en opleiding minder belangrijk en gingen de gesprekken meer over het leven van alledag en over wat hierna kwam. Ik denk dat dat vrij normaal is. Nu zijn mijn ouders 86 en ben ik in de 50 en hebben zij voor het leven meer en meer de steun van professionals en van ons als kinderen nodig.
Maar wat als je al op 7 of 8-jarige leeftijd merkt dat je ouders veel minder kunnen dan jij?
Dat je dan al zelf kookt, zelf opstaat, soms je ouders ‘s morgens wakker moet maken en je eigen broodtrommel vult? En als je terwijl je ouder wordt, meer en meer de assistent wordt van je ouders omdat de mensen en de samenleving om je heen van je verwachten dat jij de (jonge) mantelzorger bent?

Een illustratie voor iedereen die dat niet kent, maar wel van leuke films houdt, is de film Matilda, op basis van het gelijknamige boek van Roald Dahl. Over het meisje Matilda dat geboren wordt in een gezin dat totaal anders is dan zij. Ze leert zichzelf lezen, koken, opruimen, de bibliotheek vinden en vraagt haar ouders of ze naar school mag. Een hilarische film.
En tegelijk gebeurt het ook echt zo. Sommige kinderen worden geboren uit ouders met een verstandelijke beperking. Lees verder →

Theater, theater, theater.

op

Toen ik 15 jaar op het HBO had lesgegeven wist ik, ik wil weer meer zelf maken. Ik had studenten leren spelen, leren maken en zowel me geirriteerd als genoten van de dingen die ze maakten. Soms zag ik kunstenaars voor mijn ogen wakker worden, wetend dat ze iets met theater of kunst wilden. Soms zag ik mensen met moeite de zo begeerde punten binnen slepen. Maar steeds vaker zag ik mezelf in een droom weer op de spelvloer staan, of nee, ernaast, maar dan weer als theatermaker. En op het podium, als speler, als nar, als persoon die verhalen tot leven brengt en mensen met elkaar in gesprek brengt.
Ik houd van het podium. En ik houd er net zoveel van om mensen op dat podium te zetten met iets wat ik, samen met hen heb gemaakt. Dus…. ik werk niet meer als docent, maar ben maker, trainer en regisseur.
Verbonden aan het Sociale Domein zoals met de theaterlezing ‘samenwerken met ouders’ die ik heb gemaakt voor het Lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede.

Of via het creatieve project Engage the Village, waarbij ik zo veel mogelijk mensen uit de pleegzorgwereld een podium biedt via allerlei kunstinterventies. Samen met Vitree Jeugdzorg en met de mensen waar het om gaat onderzoeken we op een creatieve manier waar nou eigenlijk de veerkracht en hoop in deze community zit. De moeilijkheden kennen we wel. De veerkracht en hoop mag meer gezien worden!

Of bij theaterwerkplaats Orde der Dwazen, waar ik sinds mei lesgeef en regisseer. Wat een heerlijke spelers. Goede spelers. Toegewijd aan het vak. Passie voor theater. Een feestje om met deze groep te werken.  en ze spelen weer. In november kun je gaan kijken naar hun voorstelling Eensaam die in verschillende theaters vertoond wordt.

https://www.ordederdwazen.nl/

Of gewoon op maat, als er een vraag binnenkomt. Zoals de vraag die mijn theatermaatje Tabitha van Dongen en ik kregen om het theater tijdens het oogstfeest voor een leernetwerk rondom de sociale basis in Ede te verzorgen. We hebben in korte tijd heel veel geleerd over de sociale basis en over hoe irritant zussen kunnen zijn voor elkaar.

En ik voel me zo levend. Het was de beste stap die ik heb gemaakt de afgelopen jaren. Geen makkelijke stap, maar wel eentje waardoor ik blij ben. Alsof mijn hart een sprongetje maakt.
Omdat ik het leven wil tonen. Het goede leven, met al zijn mitsen en butsen. Maar zeker goed! Theater waar de ontroering, de waardering, de pijn en de humor hand in hand gaan. In ben in mijn element. Mijn toekomst is vandaag.