Zo tegen het einde van ieder jaar maak ik de balans op. Wat heb ik gedaan? Waar ben ik tevreden over? Wat had ik willen doen maar is niet gelukt? Hoe was mijn levensgevoel?
Ik begin dit jaar bij Blossom, de kleine creatieve christelijke community waar ik deel van ben.
Een tijdje geleden vroeg Greta de Wit, van het jongerenklooster of ik een keer wilde komen om iets te doen met de mensen die daar een jaar lang woonden en een vormingsprogramma volgden. Gisteren was het zover. Door de stromende regen, reed ik vroeg in de morgen naar Diepenveen, nieuwsgierig naar wie ik zou ontmoeten. Eenmaal aangekomen schudden 8 mensen mij vriendelijk de hand. En dat was het begin van een boeiende morgen. ‘Verbeeld je verhaal’ had ik meegekregen als titel. En hoe begin je dan? Want wij kenden elkaar niet en ‘ieders verhaal’ is intiem en vol lagen en narratieven. Lees verder →
Ik hou al jaren nadrukkelijk NIET van Sinterklaas. Door het hele gedoe rondom de Pieten is dat nog minder geworden. Voor de regenboogprins is de tijd spannend en verwachtingsvol en tegelijk verschrikkelijk vermoeiend. Maar hij houdt er wel van, dus we moesten er wat mee. Hoe vond ik als Sinterklaashater en pleegouder een goede weg in deze tijd? Samen met mijn lief pakten we het als volgt aan:
1. We hebben er vooraf zo min mogelijk aandacht aan besteed. Niet naar de intocht, geen Sinterklaasjournaal kijken. Wel wekelijks een klein cadeautje in zijn schoen (van ons, niet van de Sint). Het gevolg was dat de prins een week van te voren zei; het duurt nog wel een maand voordat het Sinterklaas is toch?Wij hebben dat lekker zo gelaten. Lees verder →
De aanleiding:
Bij de Christelijke Hogeschool Ede sloegen wij als creatieve ontwikkelaars, samen met de neurokenners de handen ineen en bedachten een klein festival over een aantal grote technologische ontwikkelingen waar studenten vanuit wetenschappelijk en kunstperspectief in participeren. Dit festival zal op 28 Januari 2019 plaatsvinden in Cultura in Ede. Vijf thema’s komen in gesprekken en discussies telkens terug als het gaat om de morele doordenking van de toekomst: de Homo Deus; de Cyborg; privacy; geest, ziel en lichaam & toekomstige beroepen.
“Mensen houden van verhalen. Ze zijn net als de personen in die verhalen, tenminste; deels..” . Dit is een zin uit de Netflixfilm THE BALLAD OF BUSTER SGRUGGS van The Coen Brothers. Gisteravond heb ik de film met veel plezier gekeken. De bovenstaande zin vertelt eigenlijk precies wat ik bij deze filmmakers zo waardeer. Hun films staan aan de ene kant mijlenver bij mij vandaan. Ik ben immers geen cowboy, heb geen wapen en het doden van mensen hoop ik nooit te doen. En toch herken ik mijzelf in de mannen en vrouwen die de Coenfilms bevolken. Ik herken hun vragen, hun onzekerheid, hun opgetogenheid, ik herken het streven naar werkelijk bestaan, de tederheid, de lafheid en de moed. Ik herken het willen winnen en het verliezen. De Coen brothers zijn meester in het stileren van deze aspecten van menselijkheid. THE BALLAD OF BUSTER SCRUGGS laat dit meesterschap opnieuw aan mij zien. Daarnaast ben ik onder de indruk van hoe zij vormgeven. In deze film is het alsof ik een boek lees door de ogen van iemand anders. Ik kijk naar een film, maar ik beleef een boek.
Het lijkt me helder: Ik beveel de film van harte aan. Hou er rekening mee dat het een western is, er worden behoorlijk wat mensen neergeknald.