Een paar jaar geleden vroeg ik mij af of de keuze om pleegouder te worden, wat betekende dat ik veel energie in één kind zou gaan steken, ook iets zou kunnen betekenen voor het grotere geheel. Ik was gewend om in de publieke ruimte te werken met theater, workshops, lezingen en trainingen. Eerlijk gezegd was ik een beetje bang dat ik helemaal niet in staat zou zijn om zoveel energie te steken in 1 mensje. Ik was bang dat ik mezelf niet genoeg weg zou kunnen cijferen.
Lees verder →
Een andere wereld.
De afgelopen week had voor mij hetzelfde gevoel als ik wel eens op vakantie heb. Er even helemaal uit zijn of zo… In een andere wereld kijken, en dat gevoel was fijn. (Reactie 2e jaars studente social work CHE)
Vrijdagochtend, kwart over tien. Mensen in rolstoelen komen de zaal inrijden. Een meisje spreekt mij aan. Ze pakt me bij de hand en loopt naar het noodplan waar ze dingen over aan mij vertelt. Ik versta er niets van. Een van de spelers komt naar me toe. ‘Wanneer beginnen we? Ik ben bang dat ik alles vergeet. Moeten we alvast naar de gang lopen?’ Een andere speler loopt 4x de route van de gang naar het podium. ‘Hier moet ik langs he?’ Zegt ze. ‘Ik ben zo zenuwachtig’. De tranen beginnen over haar wangen te stromen. Er staat direct een van mijn studenten bij haar die haar moed inspreekt en zegt dat we de klus samen gaan klaren. De als klok en zee geschminkte Meryam staat met haar witte bruidsjurk en prachtige witte hoed voor zich uit te staren. Af en toe ziet ze iemand die ze kent. Dan zwaait ze. Een bezoeker wil duidelijk niet naar binnen. Hij lijkt bang. De technicus wenkt me. ‘Wanneer moet de film aan?’. Lees verder →
Ongevraagde boodschappen!
Michael Pederson
Tijdens de 40-dagen- tijd ben ik op zoek naar kunstenaars en creatieve denkers die ongevraagd reageren op onbewuste processen en onrecht in de samenleving. Afgelopen week zocht ik online naar ‘illegale kunstenaars’ en kwam op het spoor van Michael Pederson, een Australische kunstenaar die reageert op allerlei verborgen emoties, angsten, processen en gedachten van mensen.
Dying together in the third space
De dood verdient onze aandacht, niet onze angst. Met dit werk hoop ik een ruimte te creëren waarin we met elkaar kunnen kijken naar situaties waarin mensen samen sterven. Niet om de horror of het sentiment naar boven te halen maar juist om verstilde aandacht te richten op de relatie die deze mensen met elkaar aangaan in het moment van sterven; gewild of ongewild. Lotte van den Berg
Voor de 2e keer dit najaar sta ik op het grote podium in de Stadsschouwburg Utrecht. De eerste keer bij het project ‘de thuislozen’. Niet als acteur en ja toch ook weer wel. Ik word gevraagd mijzelf te representeren terwijl ik getuige ben van een boot vol mensen op zoek naar een beter leven die vergaat waarbij 360 mensen om het leven komen. Lees verder →
Hyperrealisme Sculptuur
Vanmorgen trokken de regenboogprins, lief en ikzelf er op uit! Al lange tijd wilden we naar de expositie Hyperrealisme Sculptuur in de Kunsthal in Rotterdam. Vandaag was het zo ver. Ik had natuurlijk al wat foto’s gezien, maar als je er echt bent is het wel heel bijzonder. Bizar genoeg wilde ik net zoals iedereen de beelden aanraken. Ik wilde de huid voelen. Dat mocht natuurlijk niet en daarom lag er ergens een klein stukje van het materiaal waar de beelden van waren gemaakt dat we wel mochten aanraken. Dat deden de regenboogprins en ik en het was een raar gevoel, want het zag er uit als huid, maar het voelde als een soort rubber.