Daar stond ik. Terwijl ik mijn collega’s vertelde over een etentje waar ik ooit voor uitgenodigd was. Terwijl ik vertelde over mijn ongemak toen ik ervoer dat ik geen aansluiting had met de mensen die naast me zaten omdat hun leven geen enkele connectie met dat van mij leek te hebben. Terwijl mijn collega’s gniffelden en voor zich zagen hoe ongelukkig ik aan tafel zat en zich soortgelijke situaties uit hun eigen leven herinnerden. Terwijl iedereen met me meegenoot toen een onverwachte wending na een speech plaatsvond en er een boeiend gesprek volgde tussen mij en de tafelgenoot die plotseling een echt mens bleek. Ik stond daar en zij tekende. Ze tekende wat ze hoorde. Mijn verhaal werd een tekening. Wauw!