The village is needed.

op

Toen onze pleegzoon, de regenboogprins, bij ons kwam wist ik nog niet dat de keuze om pleegzorg te gaan doen me vele antwoorden zou geven over de kunst van het leven. Alleen daarom al is het de moeite waard om het te doen. Veel heb ik geschreven over de veerkracht van onze Prins en ook over herstel en vele momenten van hoop. Prachtig waren die en verrijkend en inspirerend voor velen. Vandaag wil ik echter ingaan op de andere kant. Het falen. En ik ga ook in op hoe juist het bewustzijn van je beperktheid van nut kan zijn voor herstel van allerlei verbanden en zelfs voor de samenleving.

Falen

Bij een pleegzorg plaatsing krijg je direct te maken met het woord ‘falen’ en het woord ‘verlies’. Ouders hebben gefaald, kinderen hebben gefaald, het jeugdzorg systeem heeft gefaald en ook pleegouders en hun kinderen leren het woord heel snel kennen. Dagelijks wordt er gefaald en dat is een flinke uitdaging om mee om te leren gaan.
Altijd ligt er de negatieve spiraal om de hoek die de kans op een nieuw verlies versterkt.

Nederigheid

In dat hele proces ontstond er bij mij een besef van onafheid, ik moet denken aan het oude woord ‘nederigheid’ – het besef dat ik als individueel mens maar zeer beperkt mee kan werken aan het herstel van zoveel leed. Ik ben hoog opgeleid, ken de wereld van de hulpverlening al lang, heb veel skills in huis voor het omgaan met mensen. Toch merk ik dat in de zorg voor onze Regenboogprins altijd de kans op falen groot is, met daarbij het gevolg dat onze pleegzoon het vertrouwen in zichzelf verliest.

De regenboogprins

Hoe vaak is er niet onwetendheid, vermoeidheid, stijfkoppigheid, onprofessionaliteit, een haperend systeem of slechte zelfreflectie? Al snel realiseerde ik me dat ik  veel moest leren en anderen nodig had om  samen met mijn lief de touwbrug te kunnen zijn waarover de prins kan balanceren in groei naar volwassenheid. Zo’n brug moet stevig en veilig zijn en die uitdaging bieden die een kind nodig heeft om zich weer zo vrij te voelen dat hij zich gezond verder kan ontwikkelen. Anderen… wie zijn dat?
Lees verder →

Nieuw project: BRUS EN ZO!

op

Tabitha, Mariam, Anne-Roos, Charissa, Jorinde en de onzichtbare Wouter Nieuwenhuizen.

Af en toe riep ik ergens online: ‘Ik ben met zo’n leuk project bezig, binnenkort meer..’. Vandaag is er dan het moment om er iets over te schrijven. Broedgebied gaat samen met Vitree, Stichting Kinderpostzegels  en een heleboel andere pleegzorgorganisaties een aantal leuke projecten doen die allemaal met hetzelfde thema te maken hebben: Engage the Village!

Lees verder →

Topmoment!

op

Daar staat hij. Boven op het podium. Zijn twee juffen geven hem trots zijn rapport en zijn certificaat. “Wat ben jij gegroeid” zegt zijn juf. Blij en een beetje verlegen neemt hij het aan en springt weer van het podium af.
Ik ben ook trots. Apetrots op deze grote vent. Dat het hem is gelukt om door te zetten toen het zo moeilijk was. Dat hij iedere juf of meester die met hem werkte opnieuw een kans gaf, ook al was dat soms zo lastig.
Ik zie hem weer voor me, zeven jaar oud. In groep drie. Zijn tafeltje links achter in het lokaal, ver van de andere kinderen “zodat hij niet door ze afgeleid wordt” zegt de juf. Ik denk er het mijne van. Ik besluit het ook te zeggen: “Een kind dat uit huis geplaatst is, moet niet buiten de groep geplaatst worden”.  “Ja, maar hij vertoont storend gedrag!” is haar weerwoord. Het kan me niets schelen. Dit kind heeft veiligheid nodig en moet dicht bij de juf.
Ze zijn nooit vrienden geworden dat jaar, de juf en hij. Ze waren meer tot elkaar veroordeeld. Ik weet ook niet zeker of ze elkaar een eerlijke kans gunden. In het leven van de regenboogprins gebeurde veel dat onveilig was en de juf had zo haar eigen uitdagingen.
Na groep drie had de prins geen vertrouwen meer in zichzelf. Een paar moeilijke jaren volgden. Gelukkig was er zijn individuele begeleider die hem hielp, en met  hem meeging, klas na klas. In groep zes kreeg hij met hulp van de juf, zijn individueel begeleider en ons langzaam maar zeker weer iets vertrouwen in zichzelf. En in groep zeven mocht hij nog een keer bij deze juf en schoten zijn cito-uitkomsten omhoog.  Ook kreeg hij langzaam maar zeker leukere contacten in de klas. De prins heeft geen ontspannener jaar gehad dan in groep zeven. Lees verder →

Van twee kanten – podcast.

op

https://www.volkskrant.nl/kijkverder/t/podcasts/serie/van-twee-kanten/we-omarmen-ons-pleegkind-zoals-hij-is/

Een aantal weken geleden vroeg Sylvia Huisman, communicatie-adviseur bij Vitree of ze mijn naam en die van mijn lief door mocht geven voor een interview voor de Podcast ‘van twee kanten’ van de Volkskrant. Inmiddels is het interview gedaan en gepubliceerd. Als je ‘m nog niet gehoord hebt; hierboven staat de link. Misschien  wil je’m eerst luisteren voor je verder leest.  Lees verder →

Sis dient zich aan.

op

Sinds half februari is de zus van de regenboogprins  van het gezinshuis waar ze woonde, wegens een breakdown verhuisd naar een crisisopvang. En sinds die tijd haalden wij haar (tijdens de lock down) wekelijks op voor een wandeling. Twee weken geleden ging het slot weer open en nu komt ze ook logeren. Ik noem haar online Sis.
Sis is dertien en leeft via haar telefoon, daarnaast heeft ze honderden wensen en een goed relativeringsvermogen omdat veel wensen nog iets te kostbaar zijn en ze dat gelukkig beseft. Ook is ze grappig en op een leuke manier sarcastisch.
De Regenboogprins leert van haar gretig alle mogelijkheden die een mobiel heeft en vindt het heerlijk om zijn zus zo vaak te zien.
Gisteren, tijdens een wandeling, zei lief ergens tegen de Regenboogprins, ‘Het leven is heel simpel’. Nou, daar was Sis het niet mee eens. En daar kan ik goed inkomen.
Haar leven is allesbehalve simpel.

Er is veel gebeurd,  al vanaf haar babytijd.  Daarna 5 verhuizingen naar andere plekken. Dat is hartstikke ingewikkeld voor een kind. We hopen dat we in de rol van soort ‘oom en tante’ ruimte kunnen geven aan de band tussen broer en zus de komende jaren tijdens weekenden en vakanties.

Voor mezelf is het wel weer even wennen. Met z’n vieren is er een totaal andere dynamiek dan met z’n drieën. Regenboogprins heeft plotseling een speelkameraad. Dus doet minder appèl op ons. Tegelijk hebben we een vertrouwd ritme opgebouwd met tijden voor beeldscherm, en andere gewoontes en gebruiken, die Sis heel anders doet. Dus weer opnieuw zoeken naar evenwicht en balans. Benieuwd welke avonturen we nu weer gaan beleven.