Transformatie

op

God continues to invite us to deeper transformation

Deze dag begon met het lezen van een blog van Richard Rohr en een jaaropening van Jan Hol, waarin hij de slogan van de CHE ‘wie wil jij zijn voor de wereld van morgen’ noemde.
Ik realiseerde mij dat deze slogan plotseling anders klinkt. In mijn beleving was de wereld van morgen een wereld waarin alles door ontwikkelt: techniek, kennis, ICT. Een wereld waarin Robots belangrijker worden en kanker is overwonnen via medicijnen. Maar 2020 evaluerend en vooruitkijkend realiseer ik me dat de wereld van morgen er ook heel anders uit kan zien.
Het kan zijn dat er meer virussen zich verspreiden, dat er mensen besluiten voor zichzelf te gaan en mensen besluiten voor elkaar te gaan. Machtsverhoudingen kunnen veranderen. Mensen die dat nu niet verwachten kunnen op straat terecht komen. Het is geen zeker weten, het is meer dat ik uit mijn bubbel ben geschud. Toen ik dit weekend een vriendin sprak die vertelde hoe dit jaar er heel veel mis ging en hoe zwaar het leven nu voor haar is, kwam deze verwachting even heel dichtbij.

“Waarom heeft God dit gedaan?” is de steevaste vraag van de Regenboogprins als we het over Corona hebben. Ik zeg dan steevast: ‘God heeft dit niet gedaan, dit is via de mens en een dier gegaan.’ Lees verder →

Hallo Padraig! (Boekrecensie)

op

Hallo Padraig,

Wat bijzonder om je via je boek te ontmoeten. Je geeft me een inkijkje in jouw leven en brengt thema’s onder de aandacht die ik herken. Door je creatieve geest dwaal ik mee met je associaties. ‘Jezelf, de ander en alles wat je onderweg tegenkomt welkom heten en aanvaarden.’ is volgens jou het begin van het goede leven.
Ik kan dat niet, ben ik al vaak achtergekomen – maar ik probeer het wel. Ik probeer in ieder geval naar ruimte in mezelf te zoeken, zodat er ook ruimte voor die ander of het andere komt. Want dat ben ik met je eens, waar aandacht en aanvaarding is, komt er ruimte voor dialoog.

Ik lees het verhaal van iemand die een worsteling heeft doorstaan en dat waarschijnlijk nog steeds moet doen en tegelijk lees ik het verhaal van iemand die uitdagingen aangaat, zijn talenten inzet en niet loslaat wat hem gegeven is, namelijk geloof. Geloof in liefde van God, van medemensen, geloof in verandering, ook al gaat dat langzaam. Geloof in ‘dat wat schuurt’.  Hoop en vooruitzicht voor wie hij ontmoet en geloof in zichzelf, dat hij de dingen kan doen die hij aanpakt. Lees verder →

Verbeeld je verhaal in het klooster

op

D67B7E65-BFFE-41C0-B53B-9276B937BCF3Een tijdje geleden vroeg Greta de Wit, van het jongerenklooster of ik een keer wilde komen om iets te doen met de mensen die daar een jaar lang woonden en een vormingsprogramma volgden. Gisteren was het zover. Door de stromende regen, reed ik vroeg in de morgen naar Diepenveen, nieuwsgierig naar wie ik zou ontmoeten. Eenmaal aangekomen schudden 8 mensen mij vriendelijk de hand. En dat was het begin van een boeiende morgen. ‘Verbeeld je verhaal’ had ik meegekregen als titel.  En hoe begin je dan? Want wij kenden elkaar niet en ‘ieders verhaal’ is intiem en vol lagen en narratieven.   Lees verder →

Hopeloos hoopvol (blog 7)

op

Dit is de 7e blog die ik schrijf naar aanleiding van het boek ‘Hopeloos hoopvol’ van John Caputo. De 7e zou wellicht de vervolmaking van het boek moeten zijn, maar ik blijf hopeloos in de 6e hangen. Iets wat mij ook overkwam tijdens het lezen van ‘Verslaafd aan God’ van Peter Rollins.  Ik kon de transfer naar de praktijk niet goed maken. Waarom gebeurt dit in dit boek nu weer? Ik doe een poging samen te vatten wat Caputo schrijft. Lees verder →

Een God van ontferming?

op

F649EF21-A0C8-4B25-A8C9-E8E37D471082

Ergens blijft in mij het vermoeden huizen dat de Here aan wie ik probeer te ontsnappen en de niet-God die ik probeer te vinden, beiden niet bestaan. Dat er een andere God moet zijn. Een God van ontferming. Maar waar verdomme, waar dan toch? De gelovigen hebben hem verstopt achter het gordijn van hun onwrikbare en onwankelbare weten. Zolang ik nergens een opening zie, nergens een spleet waar ik doorheen kan kijken, kan ik niets anders doen dan een beetje tasten – Stevo Akkerman (Donderdagmiddagdochter)

In dit boek  nam de schrijver mij mee naar een soort van gedeeld verleden, waar ik niet met een vrijgemaakte, zoals Stevo Akkerman, maar een evangelische bril in participeerde. Ik zag mezelf weer als 14-jarige in gevecht met mijn ouders en de predikant van onze kerk; een kerk kon toch met alle respect op geen enkele wijze vóór kernwapens zijn? Daar wilde ik niet meer naartoe. Het gevolg was dat ik  op zaterdagochtend naar een bijbelstudie van een goedwillende ‘vergadering der gelovigen’ leraar moest om woorden op stippellijntjes van niet afgemaakte bijbelverzen te schrijven. Dat hielp niet.  Lees verder →