Humaan.

Via Linked In zag ik een filmpje van een oude man, 96 jaar oud, die voor de rechter moest verschijnen ergens in Amerika. Of hij nou te hard of te langzaam reed is me niet duidelijk geworden. Wel zag ik een vader van een 63-jarige gehandicapte zoon, die ernstig ziek is. Een vader die zijn zoon regelmatig naar artsen moet brengen. En ik zag een diep ontroerde rechter, die hem leek te zegenen met zijn handen, een soort kruisteken maakte en hem niets ten laste legde. Een verhaal over medemenselijkheid. Een verhaal over kwetsbaarheid. En een verhaal dat mensen oproept met hun hart te luisteren naar de verhalen van ‘veroordeelden’.

Hallo Padraig! (Boekrecensie)

Hallo Padraig,

Wat bijzonder om je via je boek te ontmoeten. Je geeft me een inkijkje in jouw leven en brengt thema’s onder de aandacht die ik herken. Door je creatieve geest dwaal ik mee met je associaties. ‘Jezelf, de ander en alles wat je onderweg tegenkomt welkom heten en aanvaarden.’ is volgens jou het begin van het goede leven.
Ik kan dat niet, ben ik al vaak achtergekomen – maar ik probeer het wel. Ik probeer in ieder geval naar ruimte in mezelf te zoeken, zodat er ook ruimte voor die ander of het andere komt. Want dat ben ik met je eens, waar aandacht en aanvaarding is, komt er ruimte voor dialoog.

Ik lees het verhaal van iemand die een worsteling heeft doorstaan en dat waarschijnlijk nog steeds moet doen en tegelijk lees ik het verhaal van iemand die uitdagingen aangaat, zijn talenten inzet en niet loslaat wat hem gegeven is, namelijk geloof. Geloof in liefde van God, van medemensen, geloof in verandering, ook al gaat dat langzaam. Geloof in ‘dat wat schuurt’.  Hoop en vooruitzicht voor wie hij ontmoet en geloof in zichzelf, dat hij de dingen kan doen die hij aanpakt. Lees verder →

Het vogeltje landde op de hand van de monnik (adventverhaal)

Een paar dagen geleden kwam ik een bericht, een gedicht en een afbeelding tegen. Geïnspireerd door een verhaal dat ik opgeschreven heb in de Verhalenkathedraal, heeft Bindert doorgezocht. Hij vond een gedicht en een schilder die  hetzelfde verhaal op hun eigen manier vertolkten. En hij schreef er zelf over. Ik mocht het van hem hier publiceren.

Clive Hicks Jenkins

St. Kevin and the blackbird

And then there was St Kevin and the blackbird.
The saint is kneeling, arms stretched out, inside
His cell, but the cell is narrow, so

One turned-up palm is out the window, stiff
As a crossbeam, when a blackbird lands
And lays in it and settles down to nest.

Kevin feels the warm eggs, the small breast, the tucked
Neat head and claws and, finding himself linked
Into the network of eternal life,

Is moved to pity: now he must hold his hand
Like a branch out in the sun and rain for weeks
Until the young are hatched and fledged and flown.

* Lees verder →